نویسنده : شیخ عبدالحمید البلالی ترجمه : عبدالصمد مرتضوی رمضان یک مدرسه بزرگ و فرصتی عظیم است برای آنان که بتوانند از آن بهره ببرند . هر کس بتواند رمضان را با موفقیت و سربلندی پشت سرگذارد، از خیری فراوان و تجربه هایی ارزشمند برخوردار خواهد شد که در غیر رمضان، دستیابی به آن دشوار است. در حقیقت رمضان یک دوره فراگیر برای صیانت و امنیت بخشی به انسان تلقی می شود. از بارزترین نکاتی که انسان در رمضان می آموزد بحث ارتقا دادن احساس است . بدیهی است تا انسان با فقدان یک نعمت روبرو نگردد ، وجود آن را احساس نخواهد کرد . برهمین اساس ، انسان تنها زمانی قدر سلامتی و عافیت را درک می کند که به مرضی دچار شود . همچنین زمانی به نعمت مال و ثروت پی می برد که فقیر یا نیازمند شود . قدر وقت را نیز زمانی انسان می داند که آن قدر مشغول گردد که وقت کم آورد و از وقت و زمان کافی برخوردار نباشد. رمضان در حقیقت آموزشکده ای است که به صورت عملی احساسات خفته انسان غرق در مادیات و گرفتاری های مربوط به آن را بیدار می سازد . در رمضان ، وقتی انسان گرسنه می گردد ، به ناچار به یاد گروه بزرگی از افراد جامعه می افتد که در کنار او و در همان دیاری که او زندگی می کند از گرسنگی رنج می برند . او پی می برد که بیش از هر کس ، این افراد بر گردن او حق دارند و بایستی به آنان کمک کند زیرا نزدیکان انسان به احسان او مستحق ترند . سپس وی به یاد سایر افراد گرسنه در دیگر بلاد اسلامی می افتد و برای یاری و مساعدت آنها چارجویی می کند . در این ماه پر برکت ، مساجد – که تا پیش از این خلوت بود و افراد چندان ملتزم به ادای نماز در آنها نبودند – از نمازگزاران مملو و پر می شود و افراد مسلمان، با فرا رسیدن این ماه ، لذت در مسجد نشستن و تلاوت قرآن و سبقت جستن در ختم قرآن کریم را تجربه می کنند . در این ماه، شخص مسلمان به اهمیت وقت پی می برد و چون می فهمد که عمر محدود است و روزی زندگی او پایان خواهد یافت، وقت خویش را ضایع نمی کند و در غیر آن چه او را به خالق ذوالجلال نزدیک می کند ، وقت صرف نمی نماید . هنگامی که خانواده او برای افطار گرد سفره ای فراهم می آیند، زیبایی گردهم بودن افراد خانواده برای او هویدا می گردد و متوجه می شود که چقدر به خاطر عدم ارتباط با افراد خانواده و یا کمبود روابط با آنها زیان کرده است . او تازه متوجه می شود که چقدر به خاطر کوتاهی در قبال همسر و فرزندان از شادی و فرح در زندگی محروم بوده است . این گونه است که شخص روزه دار احساس خویش را ارتقا می دهد تا پس از رمضان بتواند به عنوان انسانی سعادتمند و موفق به زندگی ادامه دهد و گرفتار بدبختی نگردد .